Het leven van Soetkin...

Het levensverhaal van Soetkin.

Soetkin, geboren op 6 oktober 1990. Een meisje, heel mooi, heel klein. Maar misschien ook heel kwetsbaar. Alles verliep goed en vlot. Maar al gauw merkten ze dat Soetkin wat gezondheidsproblemen had. Soetkin heeft immuniteitsstoornissen ... Wat een moeilijk woord is dat denken jullie nu zeker! Héél kort samen gevat is dat: heel gevoelig zijn aan alle ziekten en infecties... Vandaar dat het zeer moeilijk leven is als men dat heeft. Ofwel ben je gezond, of wel heb je altijd wel iets waar je ziek door bent. Soetkin kon daar heel goed mee om gaan, ze vertelde er vaak over en vond dat wel al een deel van haar leven geworden. Ze leefde daar 17 jaar mee. 17 jaar lang werd ze geconfronteerd met ziektes en bijhorende ongemakken: dagelijkse pillen, siroopjes, aërosols, puffs, intraveneuze voeding, kinesistenbehandelingen,... en ontelbaar veel ziekenhuis dagen in Kortrijk, Gent, Leiden en Parijs. Nooit klaagde Soetkin daarover, ze was enorm sterk. Op 25 december 2007 besliste ze om een handteken te plaatsen onder het beenmergtransplantatiecontract. We hoopten dat ze na enkele maanden terug thuis zou zijn om te beginnen aan de revalidatie en verder te gaan met haar leven, maar het heeft niet zo mogen zijn. Ze was vollop bezig met haar te verdiepen in haar studieboeken van ergotherapie want daar zou ze volgendjaar naartoe gaan. Ze zei me altijd dat ze mensen wou helpen, begeleiden die een beperking hadden, ze wou andere mensen helpen! Ze had ook al enkele autorijlessen gekregen en dan werd het al snel 21 februari 2008. Na nog vlug op weekend te gaan naar Disneylandparijs moest ze binnen in het ziekenhuis te Gent om daar een beenmergtransplantatie te ondergaan. Gepakt en gezakt vertrok Soetkin. De transplantie zelf is doorgegaan op 7 maart. Sinds dan is dat nu haar 2de verjaardag. We hoopten dat de transplantatie zou aannemen maar het was niet gelukt. Op 23 mei kreeg ze een tweede transplantatie met de hoop dat die wel zou aanpakken, maar intussen had er zich een agressieve schimmel op haar longen genesteld en dat werd wel heel zwaar voor haar. Soetkin bleef vechten en bereidde met de spelleidster een 100-dagen feest voor in haar isolatiekamer op 3K6. Die dag ontmoette ze er de genodigden maar was ze erg ziek. De dokters, verpleegkundigen, familie,...waren er die dag allemaal bij, want ze had het zo gewild. Iedereen van de afdeling moest taart krijgen, ze vierde echt feest. Maar de dag nadien lukte het haar plots niet meer. Heel bewust ontving ze het ziekensacrament...Die man getuigde achteraf: " t' is een heel straffe madam!" Ze vroeg voor een kunstmatige coma met intubatie om wat minder pijn te hebben. Ze had plots te veel pijn en wou even niet meer afzien. Maar lang hield ze niet vol, ze had al zodanig veel moeten doorstaan dat dit de druppel was. Toen ze "hoorde?!" dat men de machines zou moeten stopzetten, besloot haar hart om er zelf de brui aan te geven... Dit gebeurde op 3 juni 2008. Ze was moe van strijden, ze had er al lang op gewacht. Ze heeft alles wat ze wou toch nog even kunnen doen. Rust nu in vrede Soetkin en we zullen jou nooit vergeten! Voor ons ben je nu vrij, zo vrij als....als een vlinder!

Kga jou missen :'(
Stefanie